Георгій.
Даць мне прытулак дні на два, на тры,
Пакуль трымаць экзамен буду я
На доктара: ў мяне няма й поўліры:
Ачысцілі мае кішэні браво
Пры першым-жа спатканні.
Джульета.
Даць вам прытулак — абавязак мой.
Вы колькі думаеце тут прабыць?
Георгій.
Дні тры. Калі патрэбна будзе болей,
Я пашукаю працы і жылля асобна.
Джульета.
Я не пра тое, божа мой! Нікуды
Я не пушчу вас, бацька вас не пусціць.
Я іншае пыталася… Застаньцеся, Франчэско,
У нас вы назаўсёды, нават і з дыпломам.
У вас работы хопіць ў Падуі адной,
Я знаю веды нашых дактароў і вашы,
Яны вас абяруць ў сябры Калегіі свяшчэннай,
Грымець па свеце будзе ваша слава,
Да вас прыходзіць будуць вучні
З усіх краін Еўропы…
Георгій.
Не!
Як вытрымаю я на доктара экзамен,
Я пешкі, як мага хутчэй, пайду у Беларусь,
Там мой народ змагаецца за волю,
Я там павінен быць.
Джульета.
Франчэско, нават і тады,
Калі балюча будзе блізкаму вам сэрцу?
Георгій.
Нават, і тады, Джульета…
Джульета.
Вы вернецеся потым? Я чакаць
Вас буду год… і два… і дзесяць!
Джульета.
Радзіма ваша грозна і сурова… і далёка…
Але, Франчэско, зразумейце, я люблю вас…
Я гатова ісці за вамі у суровыя снягі
Далёкай вашай Беларусі.
Георгій.
Таксама не, Джульета. Зразумейце,
Што сэрца у мяне адно, такое,
