Найпрыгажэйшая! У ёй-бы толькі жыць!
Народ чакае гэтага, з яго душой і думкай
Ты злі душу сваю. У гэтым шчасце!
Леанардо.
Я думаў сам пра гэта… О, каб ля мяне
Падругай вернаю была Джульета…
Георгій.
Душу Джульеты ты не возьмеш гвалтам,
А цела без душы — мярцвяк. Вазьмі яе
Ты веліччу душы: пусці яе на волю.
Вярні яе да бацькі. Можа быць, тады
Ты сэрца дзеўчыны кранеш.
Леанардо.
А калі не?
Георгій.
Вазьмі яе геройствам, не разбоем.
А не, — памры з яе любімым імем
На вуснах. Шчасцем напоўніш сэрца ты тады,
І шчасце перажыве цябе: у памяці народа
Імёны вашы злучацца навекі.
Леанардо.
Доктар! Душа ў мяне кіпіць…
Я многа думаў, доктар, ў час хваробы,
Калі душа мая на валаску вісела:
Я заракаўся ліць чужую кроў без справы і патрэбы,
Я абяцаў быць добрым, чулым…
Я ачуняў… Я гвалтам стаў наводзіць
Душу маю на шлях стары, на злобай пратаптаны шлях.
Душа не йшла і мучылася, доктар!
Ты лёгкім брызам на душу павеяў,
І хвалі заспакоеныя нікнуць…
Ідзі… Вазьмі з сабой Джульету…
Вазьмі багацця колькі хочаш…
Георгій.
Багацця мне не трэба. Ўсё аддай яго
На справу новую, на літасць, на дабро.
На ім людская кроў. Хай слёзы
Удзячнасці сірот і ўдоў над лустай хлеба,
Якую даў ім ты, з багацця,
З душы тваёй людскую кроў абмыюць.
Джульету я паклічу, ёй скажы ўсё сам.
Джульета (выходзячы з шатра).
Я чула ўсё, іду сама сказаць я дзякуй.
Нянавісць выпала з душы маёй. Любоў
Не прарасла яшчэ. Расце пакуль што жаласць
І ціхае, як цёплы вечар, спачуванне.
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/94
Гэта старонка не была вычытаная
