Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/93

Георгій.
Сказаць вам шчыра?
Леанардо.
Так.
Георгій.
Ніколі.
Леанардо.
Чаму, вандроўны шарлатан?
Георгій.
Які цябе, між іншым, вырваў з кіпцяў смерці…
Леанардо.
Прабачце, доктар. Але ўсё-ж, чаму?
Георгій.
Таму што, покуль ёсць душа у целе,
Лячыць патрэбна цела праз душу.
Ў яе-ж душа баліць мацней за цела.
Паслухайце мяне, я вам дабра жадаю,
Вы спадабаліся мне дзікаю адвагай
І нераздзеленай любові мукай, Леанардо.
Я сам любіў…
Не вашаю любоўю поўдня, хуткамгненнай,
Якая узаўецца к небу і пагасне,
А нашаю паўночнай, якая, як пажар
Сярод снягоў, бушуе…
І я згубіў каханую… Яна
Другога жонкай стала.
Леанардо.
Каго забіў ты першым? Яе? Яго?
Георгій.
Яго я можа-б і забіў, але яе
Благаславіў, бо я любіў яе бязмежна.
Ў такой любві шукай утолі духу.
Леанардо.
Душу мне атруцілі багачы. Мой бацька
Загінуў у турме. Мая сястра
Была зняслаўлена. Я сам
Ледзь вырваўся, і помшчу!
Георгій.
Помсці, але не так!
Мацней і з большай асалодай помсці!
Леанардо.
Як? Навучы!
Георгій.
Ты пад свой сцяг збірай сялян,
Збірай падмайстраў падуанскіх,
Збірай Італію, якую багачы
Парвалі на шматкі, прадалі чужаземцам.

А гэта ж родная зямля, найлепшая у свеце!