Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/95

Леанардо.
Ідзіце, доктар. Вядзі яе хутчэй. Баюся,
Што зноў хімеры пекла ўзнімуць ціну
Са дна душы. Джузепе, дай ім коней
Найлепшых, на якіх… каб я хацеў дагнаць,
І то-б дагнаць не змог! А мне — віна!

(Кідаецца ў палатку).

Джузепе.
Коні за скалой, паседланы. Іх рыхтаваў
Я Леанардо.
Джульета.
Бяжым, Франчэско.

(Хутка выходзяць).

Джузепе.
Ну? Ці-ж не вядзьмар? Аблытаў Леанардо,
Аблытаў нас… і знік! А маладзец, яй права,
Хоць можа й чорт. Дарэмна толькі згінуў
Джакобе наш. А можа і яго адпусціць?

(Паяўляецца Джакобе. Джузепе пнецца ад яго).

Чур, чур мяне ты! Леанардо! Д’яблы!

Заслона.

КАРЦІНА ТРЭЦЯЯ

1512 год, пятніца 5 лістапада. Храм святога Урбана ў Падуі. Высокія калоны з цудоўнай роспіссю. Мармуровыя статуі святых у золаце і кветках. Перадалтарнае ўзвышэнне. Перад ім лаўкі і табурэцікі для тых, хто прыходзіць маліцца. Але сёння будні дзень, у храме толькі адна сагнутая горам фігура віцэ-прыора Медычнай Калегіі Універсітэта, доктара Фадзея Мусаці. Крыху счакаўшы паяўляюцца яшчэ два дактары — першы і другі вучоны з кнігамі у руках.

Ф. Мусаці.
Дзіця маё, дзіця маё, мая Джульета!
Каб ведаў я, каб знаў, дзе косці пахаваны
Маёй дачкі, каб хоць магільны ўзгорак
Я мог насыпаць…
Першы вучоны.
Salus et pax animae tuae, honorabile doctor!
Другі вучоны.
Прывет і мір душы тваёй, шаноўны віцэ-прыор!
Прышлі з калегай мы, каб сум твой падзяліць,
Уцешыць і уцішыць боль сяброўскаю размовай.
Ф. Мусаці.
Прывет і вам, слаўнейшыя калегі. Дзякуй
На добрым слове, што, як сонца, грэе.
Першы вучоны.
Але перад усім, па-мойму, чыстата навукі.
Прышлі мы, наш славуты віцэ-прыор,
Бо прачыталі мы вось тыя кнігі,

Якія даў на сховы вам часова