Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/84

Джакобе.
Костку? Дык яна-ж цвярдая.
Джузепе.
А камень грыз? Грызі!
Інакш скажу я Леанардо…
Джакобе.
А я скажу: пажартаваў.
Джузепе.
І ён таксама пажартуе: загадае
Цябе уздзець на верцел і падсмажыць.

(Чуваць гук трубы).

А вось і Леанардо, лёгкі на ўспамін.
Ты чуеш крыкі, трубы? То картэж вясельны:
Вязе нявесту Цэзар, узятую ў баю.
Тут будзе пір, які гарам не сніўся,
Калі іх бог ляпіў. Віна, сін’ёр абжора!
Ружы, ружы дзе? Трубі ў адказны рог!

(Хапатлівая падрыхтоўка да сустрэчы: на паднос ставяцца два рагі, абвітыя ружамі, кладзецца хлеб, наліваецца віно. Джакобе хапаецца за трубу. Раптам з-за скалы ўваходзяць браво, узброеныя, запыленыя, перавязаныя акрываўленым шмаццём. Яны нясуць на насілках нерухомых Леанардо і Джульету).

Паоло.
Спыніць, сын ведзьмы! Бачыш, паміраюць.
Насілкі ў цень стаў поруч.
Хай хоць на тым свеце
Іх душы возьмуць шлюб перад прастолам бога.
Джузепе.
Што здарылася, браво?
Джакобе.
Як маглі
Вы пад абух падвесці камандора?
Паоло.
Маўчы, сын бочкі! Біліся мы добра,
Ды картэж Джульеты ахоўвала варта,
Ўдвая мацнейшая за нас. Мы іх паклалі ўсіх.
Маглі схапіць Джульету, ды яна у міг астатні
Паслала кулю ў сэрца камандору, а сама
З скалы саскочыла і, мабыць, паламала ногі.
Джузепе.
Навошта-ж вы яе сюды цягнулі? Трэба
Было на месцы там прыкончыць.
Паоло.
Так Леанардо загадаў, пакуль не страціў памяць.

(Леанардо застагнаў на насілках. Паоло падышоў да яго).

Віна, Джакобе… Што, цяжка, камандор?

Віна-б мо’ выпіў?