Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/85

Леанардо.
Дзе… Джульета?
Паоло.
Пры нас.
Леанардо.
Ёй доктара…
І ўсе… ўсе скарбы, што я маю…
Аддаць яму, калі ён… вылечыць яе й мяне.
Паоло.
Па ўсіх дарогах разаслаў я браво
Доктара шукаць.
Леанардо.
Калі-ж не вылечыць… яго й яе…
Жывых са мной… у магілу. Цяжка… дай віна.

(Чуваць гук трубы. Гук набліжаецца).

Паоло.
Джакобе! Адказны гук трубы! Магчыма, доктар.

(Джакобе прамарудзіў і атрымаў выспятка ў зад).

Хутчэй, сын бочкі з тухлым півам!
Часцей, часцей трубі, хай у галоп
Сюды імчацца. Лічаны хвіліны тут.
Джульета (трызніць).
Сюды… ка мне, мая… ахова!
Паоло.
Маўчыце, сін’ярыта, не растраўляйце сэрца,
Інакш вось гэты нож абрэжа вам жыццё!
Дай ёй віна, Джузепе.

(Джузепе выконвае).

Джульета.
Дзе я?
Джузепе.
Не трэба хвалявацца, сін’ярыта. Вы на гэтым свеце.
У Леанардо Чорта, Цэзара, у якасці яго нявесты,
А жонкай станеце, вас ведзьмай назавуць,
Хаця, прызнацца, прозвішча такое
Прыстане вам, нібы свінні сядло.
Джульета.
О, Санта Марыя, ратуй мяне!

(Яна зноў вяне. У гэты час браво цягнуць звязаных вяроўкамі Георгія Скарыну і Товія. Абодва пасталелі, апрануты бедна, па-дарожнаму. За плячыма ў кожнага торбы з кнігамі).

Браво.
Вось, камандор Паоло, нейкі чужаземец
Ідзе у Падую… Мяркуючы па ношцы,
Да медыцыны нейкае ён мае дачыненне.
Паоло.

Вы, чужаземец, доктар?