Георгій.
А дзе яна?
Андржэяка.
Прывёў да вас ў кухарню, пан прафесар.
Глагоўскі.
Ідзі і прывядзі сюды старую, Товій.
Андржэяка.
І я з табой. Ты па дарозе патрасеш мяне,
Мо’ высыплюцца ’шчэ навіны?
Георгій.
Што, божа мой, старую ўзняць магло
Аж з Вільні ў Кракаў? Хто яна такая?
Глагоўскі.
Будзь мужным, сын мой! Некалі я ў Рыме
Гадзіннік бачыў сонечны. Вакол яго цыфіры
Мудрэц адзін зрабіў рукой мастацкі надпіс:
„Vulnerat omnes, ultima necat.“
«Ра́няць ўсе, астатні забівае».
Гатоў да новага іспыту будзь, мужайся!
Георгій.
Арына!
Арына
Юрка! Вось давялося дзе спаткацца…
Георгій.
Што з Маргарытай?
Арына.
Сокал, сокал,
Нашто сваю галубку кінуў ты тады?
Ой, закляваў яе груган драпежны!
Георгій.
Хто?
Арына.
Адвернік, той хрыстапрадавец, загубіў
Яе жыццё… Гвалтоўна аддала Дарота
Яму тваю, наш голуб, Маргарыту замуж.
Георгій.
„Ultima necat!“ — апошні забівае. Дзе ты, шчасце,
Якім я толькі што быў повен?
Хто спусташыў душу маю?
Арына.
Як плакала яна… прасіла: «Мамка!
