Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/76

Вы пойдзеце да Андржэякі. Заўтра рана
Вам коні сам падам ледзь золак
І ў Прагу, як мага, хутчэй!
Георгій.
Не ў Прагу, ў Вільню, пан прафесар!
На выклік Забржэзінскага адказ інакшы
Даць не магу. Цень бацькі кліча.
Глагоўскі.
Народ больш бацькі, сын мой.
Забржэзінскі што? Умоўнасць, праз якую
Ты здольны перайсці ў імя народа,
Як прыкра не было-б для токара твайго, мой сын.
Павер настаўніку, на полі бою
Адзін ты — невялікая падмога.
Інакшай славы і падмогі ад цябе
Чакае твой народ, Георгій:
Ты возьмеш на сябе яго аcветы лёс,
Ты Акадэмію у Полацку збудуеш,
Калі народ твой пераможа.
Георгій.
Калі-ж народ разбіты будзе?
Глагоўскі.
Народ разбітым быць не можа;
Калі-ж адступіць ён, тады яшчэ пільней
Патрэбна будзе галава твая, твой розум
Твайму народу.
Вер, як бацьку, мне, Георгій!
Затрэ вайна і час у каралеўскіх слуг
Тваю віну, ты вернешся у Вільню,
Апорай станеш новай барацьбы,
А можа й перамогі. Ідзі у Падую.
Георгій.
Не… Маргарыта там…
Андржэяка.
Цьфу! Як вытрасі з сябе усе навіны?
Калі Георгій ты, дык можа ты і Юрка?
Георгій.
Адно і тое гэта.
Андржэяка.
Значыць, да цябе
Ішла старая з Вільні. Па дарозе я спаткаў
Ці то убогую, ці проста багамолку,
Яна, убачыўшы маю адзежу, запытала:
Ці ведаю я Юрку Cкарыну, які сюды вучыцца
Паехаў два гады назад? А я сказаў,
Што Юркі я не ведаю, а ёсць знаёмы
Францышак Скарына, то можа ён што знае.