Немцы.
Не, выкінуць яго адгэтуль за вароты!
Георгій.
А паспрабуй!
Чэхі.
Не кратаць, а то справу з намі мецьме!
Немцы.
Іш, славяне!
Забржэзінскі.
Дык славянін і я!
Чэхі.
Швабы! Даўно мы вас лупілі?
Глагоўскі.
Што тут за дыспут, доміні, у вас,
Што ў ход пусціць гатовы аргументы,
Якімі і аслы валодаюць нядрэнна?
Немцы.
Нікчэмны смерд — русін абразіў нас.
Глагоўскі.
Абразіў? Чым і як?
Георгій.
Я словам вострым збіў з іх, пан прафесар, тое,
Што рымляне завуць „Sum superbiam“,
Празмерную высокамернасць, а яны хацелі,
Каб я з іх збіў яе яшчэ ў натуры.
Глагоўскі.
На гэта — вэта. Вы вольны, доміні, ідзіце.
Немцы.
Мы гэта так не кінем і са скаргай
Да прыора мы дойдзем!
Георгій.
Сем змеяў напаткаць менш небяспечна, кажуць,
Чым ябедніка аднаго. Мяне караюць богі:
Семіжды сем я змеяў спаткаў у тварах вашых.
Глагоўскі.
Ты хто, адкуль і па якой патрэбе?
Георгій.
Францішак Скарына, сын Лукаша, купца
Са слаўнага град-Полацка. Сюды прыехаў, прагну
Дайсці навук сямі мастацтваў вольных
І доктара у лекарскіх навуках.
Глагоўскі.
Прагнеш?
Георгій.
Як пустыня дажджу, прафесар,
