Товій.
Дык плюнь, Георгій, пададзімся ў Полацк,
Ці у Пазнань к Івану, к брату.
Георгій.
А Глінскі, а народ? Паслалі па асвету,
А я вярнуся цёмным жабраком?
Не, не магу я, Товій!
Народу трэба веды! Іх прагне ён.
Не дасць яму іх польскі пан адукаваны,
Не дасць іх ксёндз з высокіх акадэмій,
Не дасць іх поп, сам ледзьве-ледзь пісьменны.
І я гатоў перацярпець знявагу,
Каб вырваць ў іх, у ворагаў майго народу,
Іх зброю, веды іх. Назад няма мне ходу!
Ёган.
А добра мы, шаноўныя калегі, замачылі
Сяброўства наша першае. (Убачыў Георгія.) У-а!
Глядзіце, Скарына найшоў сабе, сябры,
Прафесара іуду. Ха-ха! Павіншуем!
Немец.
А гэта той русін з Полтэска, што ты ліст
Ад караля… Ха-ха! З яго навукі хопіць,
Вось пасядзеў ля сцен і з торбаю дахаты…
Забржэзінскі.
Ці варта кпіць з няўдачы? Пойдзем.
Немец.
Не, не, чакайце. Я хачу вам доказ даць,
Што рускі да навук не здатны.
Скажыце, домінэ, які алфабэт ў кнігах,
Ў якія бог грахі заносіць нашы?
Гэта тэзіс.
Георгій.
Нямецкі, гэр схаляры.
Немец.
А чаму?
Георгій.
Таму, што твой народ грашней усіх народаў:
Ён на чужой зямлі рабаўніком сяліўся,
Знішчаў гаспадароў, дзяцей кідаў у полым,
Крыж цалаваў і цалаванне крыжа
Ён парушаў заўсёды вераломна.
Аспрэч той тэзіс, калі можаш.
Андржэяка.
Клянуся маткай боскай, гэта праўда!
