Георгій.
А што?
Лукаш.
Ліст караля дастаў да брата Фрэдэрыка,
Да кардынала-біскупа у Кракаў.
Георгій. (усхвалявана).
Як дзякаваць вам, княжа, і, доктар, вам,
Не ведаю, але клянуся богам,
Што атрымаю там, аддам агульнай справе.
Забржэзінскі.
Я Стася, сына, пасылаю ў Кракаў на вучобу.
Вось добра, едзьце разам з ім, Георгій,
Ён зараз будзе тут, заедзе за фон-Шпілерам Ёганам.
Лукаш.
Ідзі, Георгій, сабірайся, сынку. Ад куфэрка
Вазьмі вось ключ. Гатоўка там і пісьмы
Купцам, якія вінны мне у Кракаве за скуры.
Георгій.
Дазволь мне, тату, і дазвольце, княжа,
Куфэрак той аддаць на нашу справу,
Як першы дар. А я і так жыў буду.
Князь Глінскі.
Вы чуеце, купцы? Дабро, Георгій, я прымаю
Твой шчыры дар.
Георгій.
Я зараз прынясу яго.
Князь Глінскі.
Як ты пашыцца ў дурні караля прымусіў?
Балінскі.
Хварэе наш кароль, і ад хваробы лекаў
Шукае ў добрых справах. Падагрэў
Я гэту думку ў ім, і ён паперу выдаў.
Адно, Лукаш, яму не мог сказаць я,
Што сын твой грэцкай веры і імя
Яму прышлося запісаць Францышак,
А не Георгій. Што-ж? Калі мана ратунак
Ды яшчэ адзіны, няхай даруе бог.
Забржэзінскі.
Кароль хварэе?
Балінскі.
Так, князь… Я думаю, паны, што мы
Ў паруцы тут жыццём і галавамі
