Князь Глінскі.
Я папярэдзіў ўсіх, што ўласнымі рукамі
Я галаву здыму з любога, хто нам здрадзіць,
І загадаю выкінуць у роў смярдзючы.
Лукаш.
На гэтым крыж цалуем, друзі. Гэты крыж
Асвечан у святой Сафіі. Дрэўка
Крыжа гасподняга у ім. Хай здрадніка скарае
І бог і людзі ўсе. Амін.
Кожны з прысутных.
Амін, і за сябе і за дзяцей сваіх.
Забржэзінскі.
Раптоўна неяк, але я не супраць… Аман.
Балінскі.
Кароль памрэ. Яму не кіраваць паходам
Супроць Менглі-Гірэя, калі пойдзе ён
У дапамогу нам і нашаму саюзніку Івану.
Лукаш.
Па слову першаму твайму, князь Міхаіл,
Маё жыццё і скарбы у тваім начале.
Бабіч.
Маёмасці і жываты свае я далучаю.
І мы. На тым цалуем крыж.
Георгій.
Прыміце, князь Міхайла, на пачын, на шчасце.
Князь Глінскі.
Прымаю, сыне, знаю, што рука ў цябе
Шчаслівая. Бяру вось столькі, рэшту зноў дару
Ад люду рускага табе на шчасце
І на карысць для ўсіх агульнай справы.
Лукаш.
Вазьмі, сынок. Я столькі-ж, нават болей
Дадам з тваёй часціны князю на пачатак.
Слуга.
Князь, там нейкі іудзейскі хлопец
Ўсё просіцца прайсці да Юркі Скарыны.
Георгій.
А гэта Товій. Тату, я вазьму яго ў Кракаў.
Лукаш.
Не супярэчнік справе добрай я, сынок.
Князь Глінскі.
Хай пачакае там.
