Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/47

(Ёган скідае маску скромнасці і пачынае кпіць).

Ёган.
Ах, вось яно! не чырванейце, панна Маргарыта,
Вядома гораду і свету для чаго ідуць
Дзяўчаты замуж.
Георгій.
Ёган, замаўчы, інакш…
Ёган.
А што інакш?
Георгій.
Інакш… я аплявуху дам табе.
Ёган.
У гэтай аплявусе лёс тваёй вучобы.
На, прачытай паперу, бацька што дастаў
Праз немца, клерка арцыбіскупа, у Кракаў.
Чаго-ж злавацца, браце? Думаеш, — ты першы
У панны Маргарыты?
Георгій.
Дык атрымай, доўгаязыкі поскуд!

(Дае яму ляшча).

Ёган (хапаючыся за месца, дзе звычайна вісіць меч):

З табой я разлічуся!

(Рука не знайшла мяча. Ён зрываецца і бяжыць наверх).

Ёган.
Пачакай!..
Маргарыта.
Уцякайма, Юрка! Ты-ж бяззбройны!
Георгій.
Прабач мне, любая, што не стрымаў душы.
Яго я не баюся… Што тут у паперы?

(Чытае паперу, якую перадаў яму Ёган).

«Айцу прыору універсітэта. У імя айца і сына… пасылаю сваё благаславенне… і прашу прыняць у лік скаляраў Ёгана фон-Шпілера, ратмана з рыжан славутых, і па просьбе яго айца дазволіць бываць на лекцыях, якія ён пакажа, слузе яго Скарынічу Георгу»…

(Георгій акамянеў ад здзіўлення і гневу).

Маргарыта.
Хутчэй бяжы, Георгій!
Георгій.
Чаго? куды? Хай толькі прыдзе зараз,
Я… я заб’ю яго.
Маргарыта.
Не трэба, Юрка. Ты сябе загубіш,
Загубіш наша шчасце. Абяцай
Ў імя любві ка мне, ты гэтага не зробіш!