Георгій.
Што, шчасцейка маё?
Маргарыта.
Маці пускаць цябе не хоча ў Кракаў,
Кажа:
Калі паедзе, замуж за яго не пойдзеш,
Чакаць не буду, з іншым павянчаю…
Георгій.
Дык што рабіць? не ехаць? Не магу:
Душа гарыць ужо…
Маргарыта.
А можа…
Георгій.
Што?
Маргарыта.
Раней звянчацца, а пасля паехаць.
Георгій.
Былі-б адной мы веры, гэта-б можна,
А так зацягнецца на тэрмін невядомы,
Бо арцыбіскупа дазвол дастаць…
Маргарыта.
Тады, праз год паедзеш.
Георгій.
Таміцца цэлы год, а можа й назаўсёды
Згубіць магчымасць… Як многа вымагаеш
Ты ад мяне і ад кахання, лада!
Маргарыта.
Не, не, мой Юрка, я не вымагаю. Я магу
Чакаць не два, а дваццаць год, калі табе
Патрэбна будзе. Толькі маці…
Георгій.
Дай, Маргарыта, мне руку і абяцай,
Калі не я, а іншы стане поруч
З табой перад святым налоем, пад вянцом,
Калі спытае поп, ці ксёндз — ці згодна
Аддаць душу сваю другому, то толькі „не!“
Пачуе ён тады. Дай клятву.
Маргарыта.
Даю, мой Юрка. Пры табе мне лёгка,
Мне ўсё магчыма, дужы мой, разумны!
Ёган.
Ах, ах, што бачу! я не перашкодзіў?
Георгій.
Каб большых перашкод не мелі. Ёган, вось —
Мая нявеста перад богам і людзямі.
