І зграю Вонж сабраў — забіў Данілу,
Аксану сілай ўзяў і кінуў у падвал.
Алена.
Ярэма знаў?
Тарас.
Ён быў у гайдамаках,
Пачуў, прышоў, двор панскі падпаліў,
І праз агонь ў дым сваю Аксану
Ён вынес на руках з падвалаў ляха.
Алена.
Няма ў мяне Ярэмы.
Тарас.
Вер мне, будзе.
Алена.
Тараска мой, не знаеш ты, як лют
Наш пан Гарбуз. Аднойчы я ўначы
Ішла дамоў (была на полі позна)
І раптам бачу — пан адзін стаіць,
Зубамі скрыгае і іскры з воч…
Мне страшна, зараз ён мяне пакліча,
А я у вір…
Голас Гарбуза.
Алена!
Алена (хаваецца за Тараса).
Ой, Тарас!
Тарас.
Хавайся ў воз. Не дам цябе, Алена.
Гарбуз (выходзіць з карчмы).
Дзе чортава шчанё? Пасцелі не паслала.
Тарас.
Не зломак сам паслаць.
Гарбуз.
Падзякуй богу,
Што лог твае сябры аруць, а то-б я
Намяў табе хахол.
Тарас.
Крані, спрабуй.
Гарбуз.
Кінь палку… ты! Алена дзе? пад возам?
Тарас.
Няма яе, а к возу, пан, не лезь.
Гарбуз.
Я пагляджу.
