Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/330

Як дзіцянё распусніку прадалі,
Як паліце людзей, як маці афіцэра
За грошы абнялася з карчмаром…
Пані Вонж.
Маўчы, халопскі сын! Паедзем, пан Гарбуз.
Ты, Наста, заўтра ў двор!
(З пагрозай.) Служыць не ўмела пану —
Паслужыш мне! (Да Івана). А ты…
Калі праз ноч не будзе узарана поле,
Пад бізунамі здохнеш, пёс стары.

(Хутка выходзіць, за ёй Гарбуз).

Наста.
У двор? На смерць?.. Каб знала, што памёр,
Іваська, ты…
Тарас.
І гэта справядлівасць?
Ты-ж бачыш, неба, — і вісіш пустое,
Як полаг у дзяка. Дзядусю, дзед!
Валы прысталі? Не? Я сам за дзядзьку
Ўначы пайду араць. Папросім чумакоў…
Яе у воз… Не плач, не плач, Аленка.

(Чуваць песня наязджаючага чумацкага абоза).

«Літа орэл, літа сызый
Паспід нэбэсамы.
Гуля Максым, гуля бацько
Стэпамы — лісамы.
Ой, літае орэл сызый,
А за ім орлята;
Гуля Максым, гуля бацько,
А за ім хлоп’ята,
Запорожці ці хлоп’ята,
Сыны ёго, дзіты,
Паміркуе, загадае
Чы быты, чы пыты».

(У часе песні — павольна гасне святло. Наступіла ноч — і калі ўзышоў месяц і пасвятлела — відаць цьмяныя абрысы карчмы, двара, на двары воз. На возе сядзяць Аленка і Тарас. Аленка туліцца к Тарасу. Тарас расказвае. Здалёку чуваць пануканне валоў: гэта абознікі аруць поле Івана).

Тарас.
Дрыжыш ты ўся, як ліст таполі ў полі,
Вазьмі армяк, прыкрыйся. Слухай далей:
Мне дзед казаў пра тытара Данілу
І ляха Вонжа, цёзку вашай пані.
У тытара была дачка — Аксана —
Красуня, свет якой не знаў. Любіла
Яна Ярэму казака. Ды ляху,

Вужацы той, таксама пала ў вочы.