Тарас.
Дзядуля, дзед, сюды!
Дзед Сямён (выходзячы з пуні).
Чаго, унуча?
Тарас.
У воз пан лезе.
Дзед Сямён.
Здалося, ўнучак!
Каб пан, ды лез у воз чужы, ды ноччу?
Гарбуз.
А мо’ Алена там, я-ж бачыў, — тут
Круцілася.
Дзед Сямён.
Алена ў лог панесла
Вячэру чумакам.
Гарбуз.
Вось чэрці!
Наста.
Схаваць на ноч — паслуга не вяліка.
Настане дзень.
Тарас.
Як маеш што, — парай,
А сэрца не грызі.
Наста.
Яе на волю
Ты выкупі.
Дзед Сямён.
Мы самі у няволі.
Наста.
Ты скарб найдзі. Зарыў-жа недзе пан
Гаршчок з грашмі.
Дзед Сямён.
А ты не падглядзела?
Наста.
Каб падглядзела, усё ўзяла-б
І на тым месцы кінула вяроўку,
Каб пан павесіўся…
Тарас.
А праўда, дзед,
Каб скарб знайсці. Я часта пастухом
Ў Кірылаўцы сядзеў над рэчкай
І марыў скарб знайсці, што казакі
Зарылі колісь, выкупіць на волю
