Паноў тутэйшых, а Гарбуз падгледзеў,
Убіўся ў дружбу, грошы ўзяў на схоў,
Панка спаіў і ў хлеве тут засіліў,
А кніжачкі яго жандарам здаў.
Дзед Сямён.
Чаму-ж жыве карчмой?
Наста.
Адводзіць вочы людзям.
Гарбуз.
Паеду з пані я: пячатку трэба
На подпіс ваш паставіць, а тады
І грошы ў рукі дам вам, пані Вонж.
Іван.
Змілуйся, пані, мацярынскім сэрцам…
Адна ў мяне дачка… Прасі, Алена.
Алена.
Пашлі на працу, пані! Самай цяжкай
Не пашкадуй, не аддавай яму ў няволю,
На здзекі… Я жыцця рашуся.
Пані Вонж.
Пасмей мне толькі! Бачыш? — Бацька твой.
Спяку яго я на агні павольным,
Калі праз смерць сваю убытак зробіш мне.
Дзед Сямён (нібы ўбок).
А кажуць, бог павінен быць у сэрцы
У кожнага, аж брэшуць, частку ён мінуў.
Пані Вонж.
Як пан гаворыць — хам маўчыць. Ты хто?
Дзед Сямён.
Я чалавек, якому бог язык прывесіў,
А цар даў пана — Энгельгардтам зваць,
У Вільні ён вялікім генералам.
Пані Вонж.
Скажы яму, што пані Вонж абразіў
Яго халоп. (Да Гарбуза.) Мой Анатоль у Вільні.
Ён знае Энгельгардта, напішу…
Гарбуз.
Ці не яму ваш сын прайграў у карты
Маю пазыку, пані Вонж?
Пані Вонж.
Маўчыце!
(К дзеду Сямёну.) Ну? скажаш, хам?
Тарас.
Калі дазволіць пані…
(Нібы блытаецца ў фаміліі).
