Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/328

·Па вуліцах крыві шляхоцкай беглі рэкі,
На полі вараннё падняцца не магло
Ад жыру: два гады паноў дзяўбло уволю.
Але… забыўся пан, забыўся і народ.
Тарас.
Народу ўспомніць трэба!..
Дзед Сямён (бярэ кобзу).
Хіба што песняй, ўнук.
Тарас.
Не песняй, дзед Сямён, а крыкам, гвалтам.
Каб людзі збегліся, як на пажарны звон.
Дзед Сямён.
За звон магутней песня; звон у цэркаў кліча.
А сам у ёй не быў, таму яму не вераць.
А песня у душы у кожнага бывае.

(Перабірае кобзу — у поўголаса напявае).

Ой, была на Украіне Гадзіна ліхая, Сабіралася па сёлах Чорных ляхаў зграя. Цэркві божыя палілі, Людцаў бедных білі, Руйнавалі, мардавалі, У стаўках тапілі. То не грае сіне мора, Не вецер гуляе, —

Гайдамакаў бацька кліча. Арлоў сазывае. «Сыны мае, арлы мае, Свет шырокі — воля! Вы ідзіце, гайдамакі, Пашукайце долі!» І сышліся гайдамакі, Нажы асвяцілі, Перарэзалі ўсю шляхту, Карчмароў пабілі.

Наста (выходзіць з стадолы і прыслухоўваецца).
Не пець стары, а плакаць трэба тут,
Як дзеўчанё вось гэтае малое.
Дзед Сямён.
Я й плачу, жынка, песняй сваёй плачу.
Наста.
Што з плачу, дзед? Раўла і я з маленства
Штогод мацней, а сёння — раз астатні.
Дзед Сямён.
Крый бог, цябе, дачка.
Наста.
Няхай яго накрые (ківае галавою на карчму)
Зямлёй навечна, як сынка Івася.
Тарас.
Твайго, ад пана? Бедная пакрытка! (К дзеду.)
Сказаў ты «пекла тут» — і праўда пекла!
Дзед Сямён.
І пан, як чорт. Чаго шалее ён?
Наста.
Ад грошай ўсё. З вялікімі грашамі

Якісьці пан прыбрыў на бунт склікаць