Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/327

Дзед Сямён.
Знаць, дапяклі панкі: пабег без галавы…
Чаго, красуня, плачаш?
Тарас (не адводзячы вачэй ад Алены).
Вочы,
Як васількі ў расе… Каб так намаляваць!
І гора ў іх, як мора.
Дзед Сямён.
Як завуць?
Аленка (праз слёзы).
Алена.
Дзед Сямён.
Пакрыўдзіў хто, Алена?
Аленка.
Пані прадае.
Тарас.
У-у, ірады!
Дзед Сямён.
Ім чалавек, што скот…
Хоць сядзь ды плач, хоць стоячы крычы.
Тарас.
Аленка, уцякай. Як жыў я ў дзяка,
Да нас ў Кірылаўку ад пана, што з Вільшаны,
Дзяўчына уцякла…
Аленка.
Няма куды. Сто вёрст адсюль
Куліла пані нас, сюды прывезла.
Тарас.
Бяжы у свет, сястра, да нас на Украіну.
Дзед Сямён.
Ну што яна — казак? Загіне дзяўчынё…
Тарас.
Дык што-ж рабіць, дзядуля? Так і гінуць?
Дзед Сямён.
Што можам мы зрабіць, Тарас? Каб сіла й вілы,
Дык аднаго панка падняць, як жабу, можна
Цішком. А тут — карчма… Загінеш сам, як мыш.
Тарас.
Вазьмём яе з сабой у Вільню. Ў воз схаваем.
Дзед Сямён.
А ў Вільні што? Вільшанскі пан за гэтых лепш?
Тарас.
Паны, паны! Чаму я не асілак?
Дзед Сямён.
Эх, ўнуча, ўнуча!.. Была калісьці сіла,
Год шэсцьдзесят таму… устаў народ на пана,
Ўстаў Чыгірын, Умань, Кірылаўка, Лысянка,