Бог кажа: «Чорт, ты багацей мяне жывеш,
І менш клапот: табе ні поп, ні дзяк не скруціць».
А чорт яму: «Давай мяняцца, бацька-бог,
Будуй карчму, а я царкву». Ну й ладна.
Будуе бог карчму, а чорт бярвенне крадзе
На цэркаў у яго… Не слухаеш, Тарас?
Тарас (які заглядзеўся на наваколле).
Як у Кірылаўцы, усё тут: і яр, і вербы,
І вішні. Толькі хаты не такія, дзед.
Дзед Сямён.
Затое ў хатах тут і там народ жыве
Аднолькавісенька: жыве і плача, сынку.
Тарас.
Ад панства?
Дзед Сямён.
І пан, і поп, і пекла, — ўсё тут ёсць.
Тарас.
А каб далей паехаць, дзед, мо’ набрылі-б
Зямлю, куды паны дабрацца не паспелі.
Дзед Сямён.
Няма такой зямлі. Казакі аж за мора
Плылі не раз, не бачылі такой зямлі.
Тарас.
А можа ёсць зямля такая, дзе народ
Паноў прагнаў?
Дзед Сямён.
А можа й ёсць.
Тарас.
Павінна быць ці будзе,
Іначай-бы зямля ніколі не цвіла,
Памеркла-б, дзед, ад слёз, тугі і гора.
Іван.
Што ён надумаў, гад? О гора, маё гора!
Дзед Сямён.
Дзень добры, брат. Куды так паспяшаеш?
Ці ад бяды бяжыш, ці гора даганяеш?
Іван.
Дзе пані, чалавек?
Дзед Сямён.
А што? Паклікала? Тады сапраўды гора,
Бо на бяседу нас з табой не пазаве.
Іван.
Дзе пані, чалавек?
Тарас.
Пайшла з панком у хату.
