Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/325

Не прадавайце вы мяне, малую,
Загіну я…
Пані Вонж.
Сто дваццаць, пан Гарбуз!
Гарбуз.
Хай будзе сорак, ні капейкі болей.
Аленка.
Вы маці, ўспомніце сваіх дзяцей.
Пані Вонж.
Ўстань, хамка! Пакруціся! Пан Гарбуз,
Не дзеўка — золата. Сто дваццаць мала.
Аленка.
Ой, татка, татачка, ратуй дачку!

(Пабегла ў свой двор).

Гарбуз.
Хай пяцьдзесят і ні капейкі болей.
Пані Вонж (паклала рукі яму на плечы).
Сто дзесяць, пан Гарбуз…

(Перад карчмой спыняецца чумацкі воз. На возе дзед Сямён і малады Шэўчэнка).

Дзед Сямён.
Вось і прыехалі, Тарасе, на папас,
Сівыя, стой! Карчма. Дзень добры ў гаспадарку.
Ці можна стаць?
Гарбуз.
А многа вас?
Дзед Сямён.
Яшчэ пяток,
Пад’едуць хутка.
Гарбуз.
Можна. Пойдзем у хату, пані.

(Пані Вонж і Гарбуз пашлі ў карчму).

Дзед Сямён.
Ну, злазь, Тарас! (Распрагае валоў.)
Тарас.
А дзе-ж мы зараз, дзед? Далёка?
Дзед Сямён.
На Беларусі, брат, пад Слуцкам, ля карчмы,
І нос свярбіць…
Тарас.
Гарэлку чуе?
Дзед Сямён.
Мабыць, чуе.
Тарас (з хітрынкай).
Казацкі нос… Каб ён таксама грошы чуў…
Дзед Сямён.

На грошы глух. За грошы бог і чорт спрачаўся.