Пані Вонж (хуценька).
Лянуюцца? Мы можам падагнаць.
Гарбуз.
Такі народ, што шагу не прыбавіць,
Хоць іх даўбнёй дзяўбі. Я тых калек
Змяніць прашу за процанты старыя,
А больш не дам, прабачце, пані Вонж.
Пані Вонж.
У сына доўг, доўг чэсці афіцэра.
Спрабуйце зразумець мяне, мужык.
Гарбуз.
Які ўжо ёсць, а грошы больш не дам
І прынясу кантракт, прасіць замены буду.
Пані Вонж.
Мне некім замяняць.
Гарбуз.
А я прычым?
Пані Вонж.
Пачуцці маці зразумейце вы!
Мой Анатоль… Яго з палка прагоняць,
Калі я сёння грошы не пашлю.
Гарбуз.
Яно і лепей будзе — кіне карты,
Прыедзе к вам…
Пані Вонж.
Ён пусціць пулю ў лоб!
Гарбуз.
У-га! То-ж бачу пастраляных многа,
Хоць гаць гаці.
Пані Вонж.
Вы — недавярак, вы…
Нягоднік!
Гарбуз.
Крыўдзіце мяне дарэмна.
Я спачуваю вам.
Пані Вонж (хуценька).
Ну дайце сто.
Гарбуз (падумаўшы).
Дачку Івана дайце мне, Алену,
На поўнае ўладанне — трыццаць дам.
Пані Вонж.
Сто пяцьдзесят.
Аленка.
О пані, залатая, дарагая!
