Пані Вонж (піскліва).
Ён афіцэр!
Гарбуз.
Не паглядзеў-бы я
На залаты мундзір, да лаўкі путам
Я-б прывязаў і скуру ўсю спусціў.
Пані Вонж (упікліва).
Вы дваранін!
Гарбуз (спакойна).
Па царскаму указу —
Дваране мы, хоць пані не раўня.
Пані Вонж.
Патрэбны грошы мне… (Спрабуе ўсміхнуцца).
Гарбуз.
І мне патрэбны.
А дзе іх ўзяць?
Пані Вонж (спрабуе абваражыць Гарбуза).
Сусед, і вам не сорам?
У бубен людзі б’юць, што пану грошы
Шчаслівы змей прынёс.
Гарбуз.
У морду б’юць
Няхай сабе зайздроснікі мае,
Язык аб плот, не аб мяне, — хай чэшуць.
Пані Вонж.
Вы не шляхетны…
Гарбуз.
Колькі трэба вам?
Пані Вонж.
Так… дзвесці серабром…
Гарбуз.
Не маю столькі.
Пані Вонж.
А колькі маеце?
Гарбуз (ухіляючыся ад адказу).
Я думаў — дробязь…
Убытак мне паслугі пані Вонж.
Пані Вонж.
Убы-ы-так? А Наста, як той вол,
І дзень і ноч працуе ў каго, пан?
Гарбуз.
На мізінцы спалю яе ўсю працу.
Пані Вонж.
Іван чыё, пан, поле абрабляе?
Гарбуз.
Хацеў сягоння вам абоіх я
Назад паслаць. Няхай яны згараць!
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/323
Гэта старонка не была вычытаная
