Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/322

Аленка.
Назад да пані? Дык яе-ж заб’юць.
Гарбуз.
Няхай даб’юць, ўсёроўна здохне скора.
А мы з табой…

(Працягнуў руку, Аленка адскочыла).

Не укушу, шчанё!
Наста (з дзвярэй стадолы).
Паквапіўся… А Насту на дрывотнік?
Зарэжу я, панок, цябе ў пасцелі з ёй.

(Чуваць, як спынілася брычка і выходзіць пані Вонж).

Пані Вонж.
Дзень добры, пан Гарбуз.

(Наста і Аленка нізка кланяюцца пані).

Гарбуз.
Вітаю шчыра
Паклонам нізкім пані.

(Да Насты і Аленкі).

Хамкі, ў хлеў!
Пані Вонж.
Пан патаўсцеў.
Гарбуз.
Які я пан? — Гарбуз.
Што, пані Вонж, мне скажа? Ў хату зойдзем?
Пані Вонж.
Не, лепей тут. У хаце мужыком
Смярдзіць занадта.
Гарбуз (прабачліва).
З аднадворцаў мы,
Дваране-мужыкі.
Пані Вонж.
Пан, не крыўдуйце.
Абразіць вас на мэце я не мела.
Па справе я… Мой Анатоль прыслаў
Ліста ізноў…
Гарбуз.
У карты праіграўся?
Пані Вонж (ганарліва).
О, як шляхецтва вам бракуе, пан!
У справы нашы не ўтыкайце носа!
Гарбуз (смірэнна).
Што праўда — праўда тое, пані Вонж.
Ўсёй справы мне — пад’еў ды й у хлеў. Але
Каб так мой сын, як панін Анатоль,

Ў пазыкі маці гнаў, а грошы ў чарку…