Устань, атракавіца, ідзі, і вер,
Што родная зямля дае табе збаўленне.
Айцец Сіман.
Упарты ты і смелы. Я люблю такіх.
Дай вып’ем, брат.
Андрэй.
З дзён маладых я хмелю не ўжываю.
Айцец Сіман.
Тады не рускі ты: «Русі веселье — піць».
Андрэй.
А ў чым прычыну бачыш ты, каб весяліцца
Русі Літоўскай? Што яна разбіла немцаў,
Ці вырвалася з польскага палону?
Айцец Сіман.
Тады пі з гора.
Андрэй.
Тады што? гора знікне?
Айцец Сіман.
Тады сядзі і плач, а я, брат, вып’ю.
Шпілер.
Гэр Ёган, супроць усякіх правіл —
Прасіць у дом к сабе заморскага гасця,
Каб тут яму наносілі абразу…
Іван.
Прабачце, госць, тут нейкая абмылка.
Гасцінны дом наш быў ад прадзедаў і дзедаў.
Шпілер.
Я ведаю, — ад Рыгі да Масквы,
Ад Полацка і да Пазнані
І ў сэрцы Княжства — Вільні, — імя Скарыны,
Славутага купца, на вуснах у людзей,
Як самае паважнае, але…
Іван.
Хто вас абразіў?
Шпілер.
Вось тыя дзікуны, гэр Ёган,
І покуль тут яны,
Нага мая не ступіць далей
Вось гэтай памаснічыны…
Айцец Сіман.
Брэшаш, немец: не дастаць адтуль
Рукой, тваёю нават, доўгай, сквапнай на чужое,
Тых скур бабровых, што ў кутку ляжаць.
