Шпілер.
Няма мне часу. Хворая яна?
Я прыступаю. Вас прашу я
Ўсіх выйсці вон.
Андрэй.
Не ў Рызе ты, а ў Полацку, і вон
Сам выйдзі! А не выйдзеш…
Шпілер.
Што гэта знача? Я — фон-Шпілер…
Георгій.
Толькі тое, што вас, фон-Шпілер,
Мы просім пачакаць айца.
Айцец Сіман.
Не, не гэта значыць, — іншае… За дзверы!
Шпілер.
Як так?
Айцец Сіман.
А гэтак… Вон, нячысты дух!
Андрэй (да Маргарыты).
Зямлю сваю і свой народ ты любіш?
Маргарыта.
Люблю.
Арына.
Не муч дзіця, дзядуля!
Я — выхаваўца ёй, і па маіх расказах
Яна душой сваёй сюды праглася,
Да сваіх людзей…
Андрэй.
Па веры будзь тваёй. Дае зямля
Руду сваю, каб кроў тваю ачысціць.
Вось гэта кроў зямлі. Гаючая крыніца,
Што б’е з гары святой Сафіі, вынесла яе
З падземных нетраў. Корні жывасіла,
Лісты тысячагодніка настоены у ёй.
Пі гэты сок, — і здрава будзеш.
Маргарыта.
Як дзякаваць табе?
Андрэй.
Не трэба, згубяць лекі сілу. Богу дзякуй.
Вазьмі, Арына, кветкі гэтыя. Сабраны
Яны ў цалебны час. Настоем з гэтых
Паі яе трыкраты кожны дзень.
Вось гэтыя кладзі у ночвы і купай,
Бо сонца ў іх купалася на Яна.
Вось гэтымі абкурвай ложак перад сном,
