Я праіграў цябе заўчора князь-Івану,
Ў яго й прасі дазволу.
(Да ксяндза.)
А шкада —
Я меў-бы стаўкі дзве: Рагіна й яе дзеці,
Павінна-ж іх яна хоць калі-небудзь меці,
(Да Уладзіка.)
Што стаў, халоп? Табе што за бяда?
Прайграў не ты, а я! А гэтакі выпадак
Адбіць ігру я страціў праз цябе!..
Вось і хвалі халопа за адданасць,
Адданы ён, пакуль ты едзеш на гарбе,
А чуць ступіў убок…
Уладзік (падняўся з кален).
Што-ж, дзякуй… дзякуй пану.
Пан Заенчкоўскі.
Пайшоў, хам, прэч!
Ці стой, пакліч княгіню.
Уладзік.
Яна на рэчцы з Ясем — гайдуком.
Пан Заенчкоўскі (ксяндзу).
Вось, пан айцец, як словамі благімі,
Што сказаны бязглуздым языком,
Як можна пасварыць княгіню з мужыком,
Княгіню з князь-Іванам.
Хваліў я гайдука, здаецца, надта рана.
(Да Уладзіка.)
Ну як не зразумець аслінай галаве
Сваім гаршком пустапарожнім,
Што так сказаць аб роўных толькі можна —
«Княгіня з Ясем»!
Уладзік (хмура).
Княгіня з Ясем і служанкі дзве.
Пан Заенчкоўскі.
Пайшоў, дурны, яловы, пень, з вачэй!
Скажы княгіні, каб ішла хутчэй!
З’ЯВА ХІІІ
Пан Заенчкоўскі (ніяк не можа супакоіцца).
«Княгіня з Ясем»… Ёлупень брыдкі.
Ксёндз.
Прашу прабачыць, пане мой, пытанне, —
Вы ў гэтым бачыце намёк які,
