І выбар жон і просьбы прыснадзеве
Маглі-б дапамагчы, як мысліць пан Антон,
Ці першай, ці другой, ці трэцяй каралеве?
Ксёндз.
Малітвы маладых прыдворных і пажэй
Былі-б карысней тут і многа прыгажэй.
Пан Заенчкоўскі.
О, патэр мой, вы рымлянін і цынік!
Ксёндз.
Язык мой — вораг мой, ён цягне у грахі.
(Вочы к небу).
Даруй мне, пане мой, учынак мой благі
І не пазбаў мяне мілосці і святыні!
(Да Заенчкоўскага.).
Гады са тры апостальскім трудом
Займаўся я, смірэнны і убогі,
Авечак сотні тры прывёў я ў божы дом,
А зараз я прашу у пана дапамогі.
Пан Заенчкоўскі (хуценька).
Каб выгнаць іх адтуль? Ахвотна адхрышчу
Я мужыкоў — работа мне па густу.
Хрысціць я не прывык, — лупцую і хвашчу.
Ксёндз.
Ды не, я вам кажу пра зяця, князь-Капусту.
Яго-б адкалупіць апостальскім нажом
Ад схізмы грэцкае — былі-б касцёлу свечы,
А схізматычнай той царкве яшчэ адзін ражон!
Пан Заенчкоўскі.
Ах, пан Антон, як то-б было дарэчы!
Я, грэшны чалавек, часамі думаў так:
Навошта мужыку законы рымскай веры,
Тым больш, дзе хам — літвін, а пан яго паляк?
Касцёл раўняе іх, у пэўнай меры,
Ці можа думку шкодную аб роўнасці стварыць?
Вы разумееце? Нялоўка-ж ў самай справе
Ударыць мужыка (а як яго не біць?!),
Калі і ён, як ты „Te Deum laudamus“[1] правіць,
Рэч іншая — паны. Ад Віслы да Дняпра
Адной дзяржаваю з’еднаны
І веры караля — айца й гаспадара —
Павінны быць прыхільны і адданы.
Ксёндз.
Пан не ўлічыў, што трэба ад Масквы
Адрозніць і народ, а не адны баяры.
Украйну й Беларусь пад прозвішчам Літвы,
- ↑ «Цябе, бога, хвалім!» (па-лацінску).
