Няма вялікшых цудаў ў бога самаго.
Ксёндз.
Шляхі гасподнія няведамы й багаты,
У зброю ўсё сваю ён змог ператварыць:
І рыцарскі палаш, і звонкія дукаты,
І слова боскае, й дзявоцкія дары.
Хай будзе хвалена імя яго навекі,
Хай зброя боская заступіцца за нас!
І зноў ідзе выпрабаванняў час:
Кароль наш Сігізмунд, каб помсціцца за здзекі
Над братняю лівонскаю зямлёй,
Што чыніць цар Іван,
Ідзе на Русь вайной!
А то лівонцаў цар пабіў… нямчугі драла далі,
Адкрылі Польшчы тыл і на калені сталі
Перад царом. Ну што-ж… спрабуем самі.
Пан Заенчкоўскі (напыжыўся, як певень).
Віват! Ура! Я сам пайду ў рушэнне,
Адвагу Заенчкоўскіх знайце, маскалі!
О, там, дзё я, там слова «паражэнне»
І слова «страх» — як прывіды сплылі!
Ксёндз.
Сардэчна рад, пан Юзэф, і віншую
Вас — воіна касцёла й караля!
Нам трэба не адна маскоўская зямля,
Мы веру рымскую, адзіную святую
На барбарскі усход са зброяй панясём
І, хай цяпер яшчэ касцёл не люб ім,
Але ад мук пякельных мы спасём
Патомства тых, каго ў баях загубім.
Пан Заенчкоўскі.
Загубім? Так… Загіне-ж нехта й сам?
Ксёндз.
Не без таго, пан Юзэф, шмат загіне.
Пан Заенчкоўскі.
Жаніць-бы нам каго — як не з царом, дык з сынам, —
І, як Літву, Маскву прыбраць к рукам,
І менш крыві і клопату, і страху,
А пышны ўезд ў Маскву —
святы вялікі бог!
Хто-б з намі ў гэтым пацягацца змог!
Не, Польшча дала маху!
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/252
Гэта старонка не была вычытаная
