Не скажу я анікому,
І ніколі твайго імя!
Ядзя.
І калі-б табе здалося,
Што княгіня вінна ў здрадзе,
Ты не выкажаш, мой Ясю,
Не пагубіш сваю Ядзю?
І калі-б я нават бачыў,
Улічыў цябе у здрадзе,
Я не выдам і на дыбе
Маё шчасце, маю Ядзю!
Ядзя.
Дзякуй, Ясю, дзякуй, дужы!
Мне Марына, мамка мужа,
Што павінна князю сына
Нашаптаць (ты чуеш, Ясю?),
Расказала, як звялася
Князя першая дружына,
Як замучыў здзекам дзікім
За бясплоднасць князь княгіню.
— Бог мой любы, бог вялікі
Зловіць нас — душой загінем!..
Муж падобен да мядзведзя
З гэтай пушчы векавечнай.
Што-ж, мой паж, і знай і ведай,
Што каханне небяспечна,
Што жыццё такога шчасця
Не дае цаною таннай.
Ясь.
Заплаціць гатоў душой я
За дваіх, мая ты панна!
Ядзя.
Заплаціць гатоў? Пабачым!
Будзе час — я патрабую
Гэтай платы, каб на волю
Вырваць душачку жывую.
Ясь.
А за волю ўзнагародай?
Ядзя.
Што-ж за волю даць не мала?
Я-б апошнюю сарочку
Аддала-б, не шкадавала.
А цяпер — у бок тры крокі,
Сцерці радасць з губ распусных!
Сцерці смех у рабскім зроку!
