Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/22

Георгій.
«А далей, за краінай індзійскага каралевіча Варлаама, ляжыць акіян-мора. І жывуць у тым акіяне, на выспах лазоравых, сірэны салодкагалосыя. І туды хрысціянскаму чалавеку ходу няма, а ні ў чоўне чэрвленым, а ні ў ладдзі марсцей. Бо выходзяць сірэны, сі-рэч, дзевы прыгажосці неапісанай, са дна акіян-мора і спяваюць спевы кахання прывабныя. І не можа сэрца чалавечае тым спевам супрацівіцца»…
Маргарыта.
Юрка! А адкуль людзі пра тое дазналіся?
Георгій.
Ад другіх людзей, мабыць, пачулі.
Маргарыта.
А гэтыя другія адкуль?
Георгій.
Яшчэ ад іншых.
Маргарыта.
А самыя першыя? Мабыць, хто-небудзь быў там і не паддаўся спакусе тых спеваў кахання сірэн з акіян-мора?
Георгій.
Чытаў мне айцец Сіман Гоміра, баяна зямлі Грэцкае, пра Адысея — мораплаўцу славутага, як ён ехаў праз акіян-мора, заляпіўшы воскам вушы сваім спадарожнікам. А сам прывязаўся да мачты карабельнае, каб не кінуцца ў мора на тыя спевы сірэн звабныя.
Маргарыта.
Мабыць, ён не кахаў тады нікога…
Георгій.
Чаму?
Маргарыта.
Каб ён кахаў каго, не трэба было-б сябе і прывязваць: ніякія спевы другіх яго-б не прывабілі. Эх, каб я хлопцам нарадзілася! Я пакахала-б каго і знарок паехала на той акіян-мора, сваё каханне выспытаць. Юрка…
Георгій.
Што, Маргарыта?
Маргарыта (ціха).
А ты… кахаў каго-небудзь?
Георгій (глядзіць на яе захопленым поглядам).
Да гэтага не кахаў, а цяпер…
Маргарыта (спалохалася).
Не, гэта я так, Юрка… Не трэба, не кажы… Чытай, чытай далей!