Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/187

Ёган.
Яна забойца і блудніца. Лютай смерці,
Ганебнай смерці варта яна, ойча.

(Георгію не удаецца прывесці Маргарыту да прытомнасці і ён адварачваецца да Ёгана. Спачатку ён гаворыць ціха, як чалавек, які згубіў усё, пасля ў голасе яго змешваецца гнеў і пяшчота).

Георгій.
Ідзіце, палюбуйцеся, гер Ёган,
Здаецца смерць-збавіцелька прышла за ёю.
Зірніце на афяру, рыцар Правасуддзя…
Не, рыцар ордэна Вампіра, што уеўся
У жывое цела бліжніх к вам народаў…
Скажы, нашчадак подласці бацькоў тваіх,
Што вам магла зрабіць адна жанчына?
Адна яе віна: яна мяне кахала,
Калі яшчэ ў замужжы не была…
Пятнаццаць год яна агонь насіла

У кволым сэрцы, і агонь не гас…

(Маргарыта прыходзіць да прытомнасці, але нерухома слухае словы Георгія. Заслухаўся і біскуп).

І я агонь насіў. Мы сэрцы гартавалі
У тым агні. А ён табе вядомы?
Ты звер, гер Еган! Ён табе нязнаны.
Што можа ведаць звер аб пачуцці такім,
Якое мужным робіць баязліўца,
А мужнаму дае геройства крыллі,
Павольнага на розум робіць мудрым,
А мудрага да генія узнімае,
Раба свабодным робіць, рушыць перашкоды,
І горы ў пыл расцерці можа,
Само застаючыся кволым
І чыстым, як крыніца?
Біскуп.
Здаецца мне, я чую «Песню Песняў»…
Маргарыта.
О, Юрка мой, падвойныя пакуты
За гэты міг магла-б я перанесці!

(Георгій абнімае Маргарыту і падводзіць яе да біскупа).

Георгій.
Судзіце нас абодвух, ойча біскуп,
Ды толькі за любоў, не за злачынства:
Любоў сапраўдная злачынства выключае.
Біскуп (манаху).

Дай мне справу.

(Ён павольна разрывае паперы і аддае Ёгану).

Вазьмі, гер Ёган.
Калі ўжо іх судзіць, дык хто тады
Не заслужыў чацвертавання?

(Уваходзіць Бабіч).