Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/186

І раптам, пасля вашых зелляў, доктар,
Мне зразу адчыніўся свет, не трэба

Больш прыслухацца ў перапынак…

(Раптам твар яго курчыцца ад прадчування болю).

Ну вось, вярнулася… Нібы нажом
Хтось кратае вантробы…
Ёган.
Вось кошт ягоных лекаў. Княжа-біскуп,
Я давяду да ложка вас.
Георгій.
Не думайце аб болю, боль не прыдзе.
Глыніце зелле, думайце аб іншым…

(Георгій да біскупу зелле. Той выпівае).

Біскуп.
Вось адлягло… Вы цудадзей, мой сыне!
Я пастараюся не думаць, думаць аб другім…
Аб чым-жа?
Георгій.
Аб судзе.

(Уводзяць Маргарыту. Яна ідзе з апушчанымі вачамі і галавой).

Біскуп.
Ну, падыйдзі бліжэй, жанчына.

(Маргарыта паднімае вочы і бачыць Георгія. У яе вырываецца поўслова: «Юр…» і каб не падбегшы Георгій, яна-б звалілася на падлогу. Пакуль Георгій прыводзіць яе ў прытомнасць, біскуп перагаварвае з Ёганам).

Біскуп.
Яна прызналася?
Ёган.
Не вырвеш абцугамі слова у такіх.
Біскуп.
Знайшлі атруту? Сведкі давялі?
Ёган.
Няма, нажаль. Але нікому ў свеце
Так не патрэбна Юр’я смерць была,
Як ім абодвум. Я мяркую…
Біскуп.
Чакайце, Ёган, доктар быў у Празе.
Ёган.
Тут быў яго памочнік Товій.
Біскуп.
Яго на допыт бралі?
Ёган.
Вы перашкодзілі: па вашаму загаду
Ён быў паслан за Скарыной.
Біскуп.

А помню, мне параіў Бабіч.