Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/176

Товій.
Вось ліст ад Віленскага біскупа
І кардынала вам, слаўнейшы паміж слаўных,
Яго вялікасці прыдворнаму ўрачу,
3 наказам, як мага хутчэй з’явіцца,
Бо біскуп захварэў.
Суддзя (разгублена, чытае паперу).
Прыдворны… кардынала…
Товій (адводзячы ўбок Георгія).
Георгій, дружа! Як мага у Вільню,
Бо Маргарыта у турме за атручэнне мужа.
Судзіць збіраецца яе фон-Шпілер Ёган!
Георгій.
Іла, іла, ліма савахвані!
Суддзя. Прашу прабачыць нас, шаноўны доктар,
За наша невуцтва і непрыстойнасць.
Георгій.
Хутчэй мне коні дайце!
Суддзя.
Я сам знайду вам коні! Сам.

Заслона.

КАРЦІНА ДРУГАЯ.

Судовы пакой у палацы князя-біскупа Яна Віленскага. Пасярод-судны трон біскупа, абіты чырвоным аксамітам і аздоблены разьбой і золатам. Справа — кафедра дарадцы, а за ёй доўгі стол для манахаў-пісарчукоў. Злева — агароджанае невысокімі парэнцамі месца для падсудных і сведак. Трое дзвярэй вядуць у іншыя пакоі. Убранне пакоя багатае і падкрэслена пышнае.

Раніца. У пакоі-дарадца біскупа Ёган фон-Шпілер і манах-пісар.

Манах (дакладвае Ёгану).
Ўдава Адвернікава Маргарыта
Сцвярджае ўсё адно і тое-ж, што яна
Увесь той дзень Адверніка у вочы
Не бачыла і дзе ён быў — не знае,
А знае толькі, што яго аднекуль
Прывезлі ледзь жывым і ён
Сканаў, у памяць не прыходзячы.
Ёган.
Чаму-ж яна раптоўна знікла з дому,
Як толькі муж памёр?
Манах.
Упарта сцверджвае, што жах вялікі
Апанаваў яе душу, што не магла
Яна застацца ля нябожчыка і к маці

Пайшла хутчэй і маці не застала: