Товій.
У Нямеччыну?! чаго? Павёз
На продаж кнігі?
А. Сіман.
Па кнігі, а за адно і па друкарню,
Прыходзілі сюды, брат, немцы самі, —
Базыліянцаў лютая арда
І гэты Штольц, сусед… Скупілі
Заёмныя лісты усе, брат, нашы…
Товій.
Я так і знаў, што вы тут селі макам.
А. Сіман.
Чаго-ж ты радуешся, ёлуп?
Товій.
Таго, што ў Вільні крэдыторам
Не даў ні грошыка, хаця ў калодкі
Мяне забіць збіраліся. Усё
Прывёз сюды! Глядзі — брат, ойча!
Вось срэбра мех, вось золата, а вось
Дарункі Маргарыты і сябровак…
Дароты нават залатыя тры…
А. Сіман.
Дароты? Стой, каб не забыцца…
Вазьмі вось для Дароты… глупства
Іx рымскае — дзве індульгенцыі. Даруе
Ёй папа два нязробленых грахі.
Товій.
Ага, яна пыталася пра іх.
Вось бачыш, ойца, зблыталі багоў мы…
Ты Езусу паслугу робіш, я Хрысту.
А. Сіман.
Я колькі раз прасіў…
Товій.
Ну, ну, не буду.
А. Сіман.
Базыліяне некага забілі, падсунулі у склеп
Суседу Штольцу; ключ, як поклад
Вядзьмарскі, сунулі Георгію у кнігі,
Прышлі ардой — нібыта ён — забойца.
Товій.
І неба громы не абрушыла на іх?
А. Сіман.
На гэты раз — сцярпела. Як браты,
Ўзяліся чэхі суд і справу скончыць,
А покуль што, каб у турму не трапіць,
