Каб павялічыць славу чэшскага народа.
Я вучань ваш.
Мікулаш Конач.
Дай бог такіх нам вучняў болей,
Тады-б і нам, настаўнікам, было
Пазычыць у каго і розуму і ўмельства.
Зірніце вы на літары! Такіх
Прыгожых я нідзе не бачыў і ніколі.
Зірніце толькі, колькі навіны
Увёу у друк Францышак Скарына!
Вось старонкі — друкарам у прыклад
Пранумярованы усе, вось верш ад верша
Адлучаны двукроп’ем, каб лягчэй
Было чытаць і разумець іх сэнсум.
Застаўкі дзіўныя. Партрэт выдаўцы!
Хто гэткі майстра у цябе, мой сыне?
Георгій.
Памочнік мой і друг мой Товій.
Мікулаш Клаўдзіян.
Яго няма тут?
Георгій.
Ён y Вільні.
Майстэрству гэтаму я сам крыху
Навучаны.
Вацлаў Сова.
О, вашае «крыху» вялікшае за «шмат»
У вельмі, вельмі многіх. Прадракаю,
Што на узорах друку Скарыны
Вучыцца будуць у Еўропе, што ў вякі
Увойдзе ён, як прыклад дасканалай
І шчырай працы на карысць асветы.
Георгій.
Маёй тут працы менш. Вось ойча Сіман —
Настаўнік мой з юнацтва — залатыя рукі!
Ніхто на свеце так, здаецца, дасканала
Не ведае майстэрства, прыгажосці
Ручнога кніг пісання. Ён уклаў
Сюды душу сваю.
А. Сіман (які дапамагаў увесь час рабочаму пераносіць у дом кнігі).
Ты не хвалі занадта,
Бо сурочыш.
Георгій.
Вось мой памочнік трэці і мой сябра,
Які друкарню ўсю трымае на сабе,
