Вацлаў Сова.
Прыемна чуць, славуты наш Скарыніч,
Ад вас такую хвалу, і сказаць,
Што ваша біблія — дачка маёй выходзіць,
І прыгаством і працай матку абагнала!
Георгій.
Вітаю Вас, Мікулаш Конач, дружа,
Славутай Чэхіі славутага паэта!
Па вашай «Кроніцы», па вершах і прадмовах
Вучуся я любіць вялікі розум
Вялікага нам брацкага народа.
Мікулаш Конач.
Як мы па вашых кнігах, доктар,
Русь Белую, айчыну вашу.
Георгій.
Вас, пан Мікулаш Клаўдзіян, ад сэрца шчыра
Абняць гатоў, як медыка-субрата,
Як выдаўца штукоўнага, выданнямі якога
Я захапляюся да глыбіні душы.
Мікулаш Клаўдзіян.
Акраса чалавеку сціпласць, дружа. Толькі
Мы і паловы не зрабілі, нават,
Таго, што робіце вы сёння. Мы прышлі,
Каб прывітаць вас з поспехам сардэчна.
Мікулаш Конач.
Так, так, шаноўны доктар. Паглядзіце!
У Празе Чэшскай мы, мы — чэхі,
Ў апошнія гады амаль што не друкуем,
А ён прышоў і… колькі ўжо?
Георгій.
Пад дваццаць кніжак будзе.
Мікулаш Конач.
Дай абніму цябе! Да д’ябла бляск прамоў!
Як сына абніму, — прабач мяне старога…
Георгій.
З вялікаю прыемнасцю, настаўнік.
Не захваліце толькі. Па еліку
Мы браціі не можам у вялікім
Чым паслужыці, люду паспалітаму Русі
Сіі малыя кніжкі працы нашай
Прыносім у дар. Я знаю, што пан Сова,
Калі не меў магчымасці у Празе,
Ён біблію сваю у Венецыю павëз
І там надрукаваў, і што мужы
Старое слаўнай Прагі ў працы гэтай
Яму дапамаглі. Яго слядамі
І я ішоў. Я знаю, што пан Конач
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/151
Гэта старонка не была вычытаная
