Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/149

«Жыццё маё не стала пустацветам,
А рунь пасеваў спажываюць людзі».
Нохім.
У гэтым мудрасць і жыцця і працы.
Георгій.
Давайце выклад прытчаў параўнаем.
Люблю я прытчы: мудрасць захавана
У іх — як прыгажосць у самацвеце,
Ці золата ў зямлі, або ядро ў арэсе.
Міне і сто і тысяча гадоў,
А мудрасць мудрасцю. Яе ні тля,
Ні тлён, ні час не точыць, ні цары,
Ні сейм забараніць не могуць.

(Скарына садзіцца ў сваё крэсла, так як гэта бачна на гравюры. Рэб Нохім і ён паглыбляюцца ў злічэнне перакладу. З свайго дому выходзіць Штольц. Ён зазірнуў праз кусты на веранду, але, відаць, не адважваецца зразу ісці да Скарыны і накіроўваецца да склепа).

Штольц.
Для смеласці глынуць піўца?
Здаецца, я учора ключ тут кінуў?
Няма?! Замкнёна? Што за ліха?
Няўжо на месцы ключ?

(Ён варочаецца назад у дом. За кожным яго рухам назірае з свайго паддашша збялелая ўсхваляваная Марта. У гэты час шпарка ўваходзіць, абціраючы лысіну, Адам).

Адам.
Дзень добры, доктар. Я не к вам,
Я к пану Андржэяку на хвіліну.
Георгій.
Дзень добры, Адам. Андржэяка!
К табе рэб Адам на хвіліну. Выйдзі!

(Выходзіць Андржэяка. Адам цягне яго ўбок).

Андржэяка.
Што здарылася, рэбе? Ты змяніўся з твару!
Адам.
Не ведаю, што думаць. Заёмныя лісты
Ва ўсіх заёмадаўцаў зніклі.
Андржэяка.
Ц-сс! (Адводзіць яшчэ ўбок.) Як гэта?
Адам.
Так.
Адам.
Ад вас пайшоў да Іцкі я…
Андржэяка.
Я так і знаў,
Што балбатлівей ты за бабу. Ведай:
Я падзялю, што абяцаў табе адному,
На сотню Іцак, што ідуць услед

За рэб Адамам…