Георгій.
Так «завязаў» — не тое слова, так…
А сэнс дакладны. Хай так застанецца.
Яшчэ?
Ноxім.
«У радасць іх, нібы іголкай ткнуў».
Георгій.
О, я хацеў яшчэ дадаць «у скулу»,
Каб той, хто прачытае, сам адчуў
Раптоўнасць болю й яго сілу!
Яшчэ?
Ноxім.
Вось тут: «рабы на конях, а баяры пешкі».
Георгій.
А што благога тут? Калі-б так і было?
Ноxім.
Баяр не знала старажытнасць.
Георгій.
Так,
Але іх ведае сучаснік і яму
Лягчэй убачыць справядлівасць кары
Не пад начальнікам, па назве невядомым,
А пад баярынам, крыўдзіцелем штодзённым.
Я думаю, што ў гэтым мэта наша,
Каб не мужы навукі, дактары, магістры,
А й просты паспаліты люд, чтучы,
Мог разумець пісьмо святое
І распазнаць ад крыўды праўду,
Каб ведаў ён законы і правы,
Якімі людзі на зямлі імаюць справавацца.
І філозофіі навуку добранраўнай
Ад Арыстотэля да нашых дзён пазнаў.
Аб гэтым я пішу у сваіх прадмовах.
І я хацеў-бы думкі дзве данесці
Да кожнага, хто кнігу возьме у рукі.
Ноxім.
Якія думкі, доктар?
Георгій.
Любіць зямлю сваю і свой народ,
Як птушка польная — гняздо сваё,
Як рыба — вір, як звер — сваю бярлогу.
І бараніць яго, як пчолы вулей
Бароняць ад чужых і сквапных лап.
Другая думка — аб карысці працы,
Ахвярнай працы на карысць народа,
На колькі сіл стае, наколькі служыць розум.
Каб, паміраючы, свой шлях жыццёвы
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/148
Гэта старонка не была вычытаная
