Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/147

Манах.
Для рускага папа?!
Марта.
Вазьміце залаты.
Не ўсёадно вам, хто грашыў —
Ці поп, ці д’ябал?
Манах.
А хочаш, каб твае грахі таксама
Той індульгенцыяй былі
Аплочаны прад богам?
Марта.
Што мне зрабіць для гэтага, манах?
Манах (працягвае да яе рукі).
Не быць упартай, козачка.
Марта (адстраняе рукі).
Цьфу!

(Яна рэзка павярнулася і пайшла. Манах аблізаўся, паглядзеў ёй услед і пайшоў на паддашша Ёгана. Тым часам на веранду вышаў Георгій Скарына ў доктарскай мантыі, у бярэце. З варот выходзіць з тоўстай кнігай пад пахай белы і велічны, як патрыярх, рэб Нохім і накіроўваецца на веранду. Марта пайшла на паддашша).

Георгій.
Што рана так турбуеце сябе,
Шаноўны дружа мой, рэб Нохім?
Вітанне шчырае, вітанне!
Нохім.
Як рана ні прыду, вас застаю за працай,
Шаноўны доктар, як жняю на полі.
Вітанне й вам, хай бог прадоўжыць годы
І вам, і вашаму патомству!
Ваш выклад з грэцкага
Я параўнаў з гебрэйскім.
Георгій.
І як?
Нохім.
Ён адэкватны, доктар. Толькі параўнанні
Вы ужываеце такія, аб якіх
Не меў век старажытны уяўлення.
Георгій.
А сэнс дакладна імі перададзен?
Нохім.
А сэнс той самы.
Георгій.
К прыкладу, рэб Нохім?
Нохім.
У кнізе царстваў: «Сотнік іх

Цару прысягай завязаў».