Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/146

Манах.
Знаю.
Ёган.
Там немец з Нюрнберга быў — Шульц.
Калі ён позна вышаў стуль учора,
Закажаш месу па яго душы.
Манах.
Хай упакоіць бог яго ў раю.
Ёган.
Вазьмі падводу у час абеда… Трое
З маімі рэчамі дарогаю на Вільню
Паедзеце… Узяць з сабой гасцінцы.
Манах.
Я разумею, рыцар.
Ёган.
На дзесятай міле
Чакаць вас буду верхам. Па дарозе
Нагнаць вы можаце каго-б то ні было
З ерэтыкаў, вось тых… калі ратунку
Шукаць яны ў уцечцы будуць… Іх
Правесці да мяне.
Манах.
Загад прыняў у Езуса імя.
Ёган (дае золата).
Вазьмі задатак.
Манах.
Дзякуй. Да пабачэння вечарам.

(Ёган выходзіць на вуліцу. На верандзе паяўляецца Марта і кладзе ключ паміж кніг).

Манах (адзін).
Дзяўчына… з тых… (паказвае ў бок веранды) мяне прасіла
Дастаць ёй пару індульгенцый.
За кухаль піва выманіў у мніха…
Аддаць-бы ёй…

(Тут ён бачыць Марту, якая паднялася на паддашша).

Манах.
Эй ты, красуня, ластаўка! Спусціся
З падстрэшнага гнязда свайго сюды.

(Марта варочаецца і падыходзіць да яго).

Манах.
Я індульгенцыі прынёс. Хадзі ў цянёк.

(Адыходзіць за кусты).

Вось на вялікі грэх, а вось на меншы.

(Аглядае яе).

Гэ-гэ! На грэх які бярэш, я знаю.
Марта.

Не для сябе бяру… а для папа Сямёна