Мне маці аддае у задушным, і яго вазьмі,
Рабі у ім друкарню, Юрка.
Адно — не едзь! Дай быць паблізу
І адчуваць, што ты дзесь тут…
Хай гэта поўніць сілай жыць…
Вартаўнік.
Сюды ідзе Адвернік, маладзіца.
Хадзі хутчэй, схавайся у камору,
Пакуль ён пройдзе.
Маргарыта (хуткім шэптам).
У час нешпара сягоння ты прыходзь
Да маці у дом. На рынку. Знойдзеш.
Бывай!
Георгій (адзін).
Якую-ж ты гару ўзвярнуў, мой бог,
На плечы ёй, не даўшы
Ні сіл, ні спосабу замест яе плячэй
Свае падставіць пад цяжкі той камень…
Адвернік.
Вярнуўся я, пан доктар, каб сказаць,
Што мы з фон-Шпілерам гешэфт зрабілі:
Даў згоду ён на друк. Ну, не дарма, вядома:
Я грошы пасуліў. Дам і табе, з адной умовай.
Ты мовы рускай прагнеш? Што-ж, друкуй на ëй,
А толькі кнігі уніі Фларэнцкай і цану
Я ставіць буду, пакрываць выдаткі.
Георгій (доўга глядзіць на яго, пасля ціха пытаецца).
А Маргарыту
Адпусціш з мірам к мацеры тады?
Адвернік (мяняецца).
Ты для яе прыехаў? Кнігі
Не больш, як засланка, якой агонь
Распусных дзей хацеў схаваць
Ад вока мужа? Гэта знаў я!
Георгій.
Каб ты праз ката вывеў Маргарыту
К ганебнаму слупу на плошчу? Не!
Яе люблю я болей, як ты мысліш,
І гэткай радасці табе не дам убачыць,
Пакуль ты жыў.
Адвернік.
