Гардыня тых, хто адарваўся ад народа
І ад патрэб яго. І той гардыні голас
Я чую ў словах і тваіх, айцец Мацей,
Хоць напісаў ты дзесяць глаў «Дзесяціглаву».
Я працу шчырую тваю, айцец Мацей,
І кнігапісьні вашы паважаю, —
Я чачавіцу ем, калі не маю бобу,
Яны карысць сваю прыносяць для народа.
Але не для яго вы пішаце, — сваю
Душу вы здавальняеце, сабе
Шукаеце збавенне й асалоды.
А Глінскаму і вам, айцы святыя,
Народ патрэбен толькі для таго,
Каб ён ішоў за вамі, як авечка,
Хаця-б пад нож. А я хачу другога,
Каб асалоду творчасці маёй,
Мёд працы шчырых рук маіх
Піў не адзін, а тысячы. Вы падзяліце
На усіх людзей усё тое, што пісалі
Усе манастыры, — па літары адной
Не давядзецца, мабыць, кожнаму на долю.
А я хачу, каб не манахі, не паны,
А й просты люд уразумеў навуку.
Айцец Мацей.
Ім перакажа поп.
Георгій.
А як яго ксяндзом заменяць?
Айцец Мацей.
Пан праваслаўны не дапусціць.
Георгій.
А калі й пан ад веры адрачэцца?
Айцец Мацей.
У абарону стане сам епіскап.
Георгій.
„Cujus regіo, ejus relіgіo“, як кажуць.
Ды і епіскап можа адыйсці ад веры.
Ці-ж не было таго? Вам прыкра чуць,
Што каменем нібыта замяню я
Святое працы хараство жывое?
Няпраўда! Гэта ваша праца — камень,
Хай самацвет каштоўны, толькі ён для вас,
А для народа ëн чужы, далёкі, ледзьве бачны,
Бо у ім няма душы — ні мар, ні мук народа.
Вы гордыя патрыцыі царквы, але сляпыя:
На крыж лацінскі, на Галгофу
Вы ведзеце народ, хоць вы і супроць Рыма.
Я іншага хачу, хачу знайсці апору
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/126
Гэта старонка не была вычытаная
