Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/127

Што к нам прышла у вопратцы прывабнай
Навук сваіх. Не можа чалавек
Сядзець у цемры невуцтва, ён пойдзе
На гэтае святло, калі не даць другога,
І не заўважыць сам, як пападзе
У стан варожы ён, ці у пасткі Рыму.
Айцец Мацей.
Мы і нясем яму святло.
Георгій.
Мо’ зернятка адно, — народ тым не накорміш,
Ты поўнай жменяй сей, ды па усёй краіне.
У гэтым шчасце й хараство жывое!
Айцец Сіман.
Ты верыш словам іхнім? Ну й дзіўны!
Не хараство ім трэба, трэба грошы,
І не карысць людская, а свая.
Пра хараство спяваюць, нібы птахі,
А кнігі, — пот наш, працу і гарбы,
На золата мяняюць, — хто дасць болей!
Айцец Мацей.
Не багахульствуй, не кашчунствуй, ёлуп!
Айцец Сіман.
Калі пайшло на тое, не, Мацей,
Не я кашчунствую, а вы — папы!
Іх абманіць ты можаш, а не мяне!
Я наглядзеўся на жыццё святое
Не звонку, а з сяродку. Знаю!
Ігумены, манахі — пустасвяты, ліхвяры!
Ці меў Хрыстос рабоў? А вы, вы сёлы
Трымаеце, як скот які, у ярме,
Вам малака птушынага адно што нехапае,
А за мякіны гарнец вы ў галодныя гады
Сям’ю сялян у няволю берыцё,
Не горш паноў вы шкуру дзерыцë,
Не з вамі бог, а з ім… Вазьмі мяне, Георгій!
Я кнігі ведаю, і хлеб дарэмна
Не буду есці твой.
Айцец Мацей.
За словы гэтыя ты будзеш закаваны
І клобук згубіш назаўсёды.
Айцец Сіман.
Вазьмі яго з сабою зараз!

(Ён зрывае клобук і кідае пад ногі Мацею)