Мы — слугі Рыма, у Вільні сілу маем,
Тваёй друкарні ерэтычнай. Амэн!
Георгій.
І жаба квакала ў балоце ноччу,
Што сонца больш не узойдзе.
Айцец Мацей.
Мне смеласць падабаецца твая, Георгій.
Яна напомніла мне маладыя годы,
Калі адзін між дзесяці сыноў у бацькі,
Я не схацеў ісці ў манахі і пайшоў
У грэшны свет. Пазнаў я асалоду
І бою жаркага і добрага віна
І пекнага паненскага кахання.
Пяці замежным каралям служыў мой меч,
А мне служыла слава. Ў мірныя гады
Я славен стаў умельствам дасканалым
Пісьма парсун прыгожых і ікон.
І ўсё-ж пустой была душа мая,
Душа мая, абнятая гардыняй!
І я пакінуў свет, пайшоў у манастыр,
Каб рэшту дзён маіх аддаць «Дзесяціглаву».
І кожны раз, калі святое кнігі
Закончваў я главу, здавалася, у той час
Я галаву зразаў яшчэ адну
Дзесяціглаваму гардыні змію,
Бо подзвіг я рабіў, сам безымянны,
Ўкладаючы душу ў святую справу.
І праца лекамі была душы маёй.
Чаму ты хочаш вырваць з рук людзей
Магчымасць подзвіга і шчасця асалоду?
Чаму ты хочаш каменем або жалезам
Душу людскую замяніць? О не, не бог,
А вораг божы кажа вуснамі тваімі
І імя ворагу — гардыня!
Айцец Сіман.
Ты гэта, поп, занадта! Не гардыня
І не карысць свая рукой яго вадзіла.
Георгій.
Счакай ты, ойча Сіман…
Вось маю я пісьмо ад знахара Андрэя,
Ад лекара маскоўскай раці з палачан.
Ён піша мне, што здрадай ваявод
Разбіта войска рускае, што Глінскі,
Незадаволены ўзмацненнем самаўладства
Цара Васілія, хацеў назад да караля
