Згубіў спакой і шчасце,
Каб замест хлеба
Камень за пазухай
Прынесці для свайго народа!
Пазбаў нас бог ад вашай дапамогі!
Хачу біць кнігі рускія для браціі маёй,
Для рускага народа, бо з той мовы
Ўсясільны бог пусціў мяне на свет.
Ёган.
Ты-ж чуеш сам, — твайму народу
Няма патрэбы ні ў табе,
Ні ў кнігах блазенскіх тваіх.
Георгій.
Наадварот! Каб не было патрэбы,
Не пнулі-б спіны тысячы дзякоў,
І юнакі-паслушнікі гарбы-б не нажывалі
За перапіскай кніг. Не сталі-б
З такой любоўю, з захапленнем шчырым
Над кожнай буквіцай, над кожнаю застаўкай
Гадзіны лепшыя жыцця не сталі-б траціць!
І нездарма, калі закончыць працу
Евангелле раб божы Цімафей, Чэцы-Мінеі
Бярозка, сын паповіч, з Новаградка,
Ці дзяк Арцемі з Віцебска псалтыр,
Яны імя сваё смірэнна ставяць
У канцы пісьма свайго, як якар
Кідае мораплаўца ў ціхай бухце
Ў канцы далёкага, цяжкога вандравання.
Смірэнства тут дарэмнае: яны —
Не сціплыя пісцы, а ваяводы,
Якія супраць Рыма і захопнікаў чужых
Яшчэ адну, другую перамогу здабылі
Свайму народу. Болей! —
Яны цары славутыя, хоць царства
Іх не ад света гэтага, бо войска думак
Яны ў паход пусцілі, зваяваць
І цемру невука, і дрэнны нораў злыдня,
І ябеду «сяброў», і ворагаў падманы!
Ім герб павінны-б даць найвысшы каралі
І архібіскупы іх працу славіць
Былі-б павінны ў казаннях святочных
З апостальскаю уровень!
Ёган.
Ты памыляешся, герэтык! Я шкадую,
Што апаганіў слых размоваю з табой.
Загадваю усім, хто нашай рымскай веры,
Пакой пакінуць гэты зараз. Не, не будзе,
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/124
Гэта старонка не была вычытаная
