вачэй і час ад часу ўздыхаў. Усе думалі, што ён, напэўна, уздыхае з прычыны моцнага болю ў баках. Прынамсі так думалі ўсе, якія ўчора ўвечары бачылі, як яго абляплялі пляйстарамі.
Даехаўшы да варот, Дон-Кіхот паклікаў гаспадара двара і спакойным сур’ёзным тонам сказаў яму:
— Шматлікае і вялікае добрадзейства, сен’ёр кастэлян, зроблена мне ў гэтым вашым замку. Калі я магу адплаціць вам, адпомсціўшы якому-небудзь гордаму зладзею за зробленыя вам абразы, скажыце мне, і я абяцаю вам рыцарскім сваім гонарам, што вы атрымаеце поўнае задавальненне.
Гаспадар двара адказаў яму таксама спакойна:
— Сен’ёр рыцар, я хацеў-бы толькі аднаго: каб міласць ваша заплаціла мне па рахунку за сваё знаходжанне на заезджым двары — як за салому і ячмень для вашых двух жывёл, так і за вашу вячэру і начлег.
— Значыць, гэта заезджы двор? — запытаўся Дон-Кіхот.
— І адзін з лепшых, — адказаў гаспадар.
— Я памыляўся да гэтага часу, — абвясціў Дон-Кіхот, — бо, кажучы па праўдзе, думаў, што гэта замак і не з дрэнных. Калі-ж гэта не замак, а заезджы двор, вам давядзецца добраахвотна адмовіцца ад патрабавання платы, бо я не магу парушаць статут ордэна вандроўных рыцараў, па якому рыцары ніколі нідзе не плацілі ні за свой начлег, ні за што-небудзь другое на тых заезджых дварах, дзе яны спыняліся.
— Гэта мяне не тычыцца, — адказаў гаспадар двара, — заплаціце свой доўг і пакіньце мяне ў спакоі з вашымі гутаркамі і рыцарствам: у мяне толькі адны клопаты — атрымаць сваё.
— Вы дурны шынкар, — адказаў Дон-Кіхот і, прышпорыўшы Расінантэ, махаючы кап’ём, ад’ехаў на досыць далёкую адлегласць.
Убачыўшы, што Дон-Кіхот паехаў, нічога не заплаціўшы, гаспадар двара падбег да Санчо, каб атрымаць ад яго па рахунку. Але той адказаў, што раз яго пан не хоча пла-
