здаралася бачыць у сне, што я падаю з высокай вежы і ніяк не магу дасягнуць зямлі. А калі потым я прачыналася, дык адчувала сябе такой пакамечанай і разбітай, усё-адно як на самай справе звалілася.
— Як завуць гэтага кабальеро? — запыталася астурыйка Марыторнес.
— Дон-Кіхотам Ламанчскім, — адказаў Санчо Панса. — Ён вандроўны рыцар і адзін з самых лепшых і самых харобрых, калі-небудзь быўшых на свеце.
— Што такое вандроўны рыцар? — запыталася служанка.
— Вы яшчэ так мала пражылі на свеце, што гэтага не ведаеце, — сказаў Санчо Панса. — Дык слухайце-ж, сястра мая, вандроўны рыцар — гэта той, хто ў адно імгненне бачыць сябе і пабітым і імператарам. Сёння ён самае няшчаснае стварэнне на свеце, а заўтра ў яго дзве або тры каралеўскія кароны для падарунку свайму зброеносцу.
— Як-жа гэта вы, — запыталася гаспадыня, — будучы на службе ў такога добрага сен’ёра, як відаць, не валодаеце нават і графствам?
— Не час яшчэ, — адказаў Санчо. — Усяго толькі месяц, як мы паехалі ў пошукі за прыгодамі.
Дон-Кіхот вельмі ўважліва прыслухоўваўся да ўсёй гэтай гутаркі і, падняўшыся на пасцелі колькі мог, узяў гаспадыню за руку і сказаў:
— Паверце мне, добрая сен’ёра, вы можаце лічыць сябе шчаслівай, што прынялі ў гэтым вашым замку такую асобу, як я. Я захаваю назаўсёды ў памяці зробленую мне вамі паслугу і астануся вам за яе ўдзячны ўсё сваё жыццё.
Гаспадыня, дачка яе і добрая Марыторнес былі ў замяшанні, хоць столькі-ж зразумелі, як калі-б з імі гутарылі па-грэцку. Падзякаваўшы яго на звычайнай карчэмнай мове за яго ветлівасць, гаспадыня з дачкою пайшлі; астурыйка-ж Марыторнес узялася лячыць Санчо.
Досвітам, прачнуўшыся, наш харобры рыцар разбудзіў свайго слугу.
— Санчо Панса, пакліч начальніка гэтай крэпасці і па-
