— Сен’ёры, я дачка Педро Перэса, адкупшчыка воўны ў гэтым сяле, які часта бывае ў доме майго бацькі.
— Гэта не выйдзе, сен’ёра! — сказаў мажардом. — Я вельмі добра ведаю Педро Перэса. У яго няма дзяцей. Да таго-ж вы гаворыце, што ён — ваш бацька, і адразу-ж дадаеце, што ён часта бывае ў доме вашага бацькі.
— І я таксама гэта заўважыў, — сказаў Санчо.
— Вось што, сен’ёры, я ў замяшанасці не ведаю, што кажу, — адказала дзяўчына. — Скажу праўду. Я — дачка Дыего дэ-ля-Лана, якога вы, сен’ёры, напэўна ведаеце.
— Вось гэта падыходзіць, — адказаў мажардом, — бо я ведаю Дыего дэ-ля-Лана, знатнага і багатага ідальго, у якога ёсць сын і дачка. Пасля таго, як ён аўдавеў, ніводзін чалавек ва ўсім мястэчку не бачыў твара яго дачкі, бо ён трымае яе пад замком. Кажуць, што яна надзвычайна прыгожая.
— Усё гэта правільна, — адказала дзяўчына. — Я — яго дачка. Ці праўду гавораць пра маю прыгожасць гэта, сен’ёры, вы ўжо маглі ўбачыць. — І, сказаўшы гэта, яна пачала горка плакаць.
Санчо пачаў заспакойваць яе, як умеў, і папрасіў расказаць усё, што з ёю здарылася, абяцаючы памагчы ёй усімі мажлівымі сродкамі.
— Справа ў тым, сен’ёры, — адказала яна, — што мой бацька трымаў мяне пад замком дзесяць год. За ўсе гэтыя гады я не бачыла ніводнага чалавека, за выключэннем майго бацькі, брата і арандатара Педро Перэса. З гэтай прычыны я і сказала, нібыта ён мой бацька, каб не назваць імя сапраўднага майго бацькі. Гэтае зняволенне прыводзіла мяне ў роспач, і я пачала ўпрашаць майго брата… — Тут яна зноў горка заплакала.
Мажардом сказаў ёй:
— Кажыце далей, міласць ваша, сен’ёра, бо вашы словы і слёзы трымаюць нас усіх у неўразуменні.
— Няшчасце маё ў тым, — сказала дзяўчына, схіляючы твар, — што я папрасіла майго брата апрануць мяне у муж-
